Uzun zamandır yazmıyorum yaz rehaveti isteksizlik bazen üşengeçlik v.s v.s.
Bugün şunu tekrar iyice anladım ki çocuk yetiştirmek çok zor bir sanat. Hayattaki belki de en zor sınavlardan biri bir çocuğu yetiştirmek o yetişirken oluşabilecek bütün olumsuz şeylere gögüs germek bertaraf etmek. Bu haftaya iyi başlamıştım halbuki bu sene kreşe vermeyi düşünüyorduk Tarkan'ı. Nitekim bazı eğitmen arkadaşlarımızın önerileri ve evimize de yakın olması açısından artısı olan özel bir anaokulda karar kıldık Her türlü sertifikasını ödüllerini inceledik tertemiz bembeyaz insanın içeri girince içini açan ve bahçesi harika bir okul. Ön kayıtlar için evraklarımızı tamamladık okuldaki eğiticilerle konuştuk içimize çok yattı hatta Tarkan ayrılmak istemedi okuldan yaz kampında olan çocuklarla kahvaltısını yaptı anne ben okula gidicem dedi çok mutlu olduk ailecek eğitmenler çok güler yüzlü öğretmenlerle resimler çekildi yani arasam bu kadar bulamazdım dedim kedimce. Bakalım ay sonunda kesin kayıtlar yapılacak umarım bir aksilik olmaz.
Böyle mutluyken bugün canım sıkıldı. Bir müddettir Tarkan'ın sol gözünde özellikle yakın tuttuğunda birşeyi kayma olduğunu farketmiştim bugün doktor randevusu vardı ben iş yoğunluğundan izin alamadım ama dedesi ve halası götürdüler doktor sol gözünde hipermetrop olduğunu söylemiş doğuştan oluyormuş ama bu yaşlarda belirtileri ortaya çıkıyormuş o yüzden önceden farketmemiş olunması normalmiş ama malesef özel hastane bünyesindeki araçlarla ölçüsünü birtürlü alamamışlar nasıl iş anlayamadım. Bizi üniversite hastanesine sevk etmiş orada ölçüm için teknolojik araçlar varmış. Randevuyu da alamadım üniversiteden ayın 27 sinde başlıyormuş randevular yani böyle can sıkıntısıyla 2 hafta daha bekleyip Allah bilir ayın kaçına randevumuzu alacağız ve kesin sonucu o zaman öğrenebileceğiz. Gözlük verirse Tarkan'a nasıl taktırtacağız sürekli o gözlüğü onuda tam bilemiyorum. Allah beterinden korusun diyerek kendimi avutuyorum umarım herşey güzel olur.
