Kızıyorum bazen kendime. Az önce Aylin Anneyi okudum. Çoğu zamanda okurum zaten. Özgür diye güzeller güzeli bir kızın yaşamla savaşını okudum okudukça da kızdım bazen kendime, ağladım bazen, utandım çokça. Şu hayatta ne anneler ne mücadeleler veriyor çocuklarının bazen tanısı bile konulamayan sağlık sıkıntıları için. Evet zaman içinde bizde sıkınlı şeyler yaşadık bilmiyorum belki genede yaşayacağız(inşallah tekrarları olmaz) yaşarken acısını çok derinden hissediyorsun ağlıyorsun sızlıyorsun çünkü hayatta hiçbirşey o anki acını tariflendiremiyor sanki hayat duruyor ölüyor herşey kararıyor ve bazen tarifsiz sorgular nedenler niçinler geçiyor binlerce kez vücudunun her hücresinden. Ama işte hayatta dedim ya nice sayısız sıkıntı da olan aileleri ve onların hikayelerini gördükçe yada okudukça Allah'a binlerce kere şükrediyorsun ve gerçekten utanıyorsun o insanların çektiklerinin büyüklüğünü gördükçe. Niye anlattım bunları kendimi kendime getirebilmek için belki de.
20 günlük bronşit başlangıcı olması ve hastanede geçirdiğimiz 5 günlük yatışımızla başladı serüven Allah'tan erken teşhis ve güzel bir tedavi sonucunda birdaha tekrarlamayan bu hastalığa öyle çok üzülmüştüm ki sonrasında 1,5 yaşında başlayıp mütemadiyen her ay tekrarlanan boğaz enfeksiyonu çocuğumu resmen yiyip bitirdi. 1 hafta hasta 15 gün iyi sonra tekrar boğaz enfeksiyonu 3 gün geçmeyen ateş ilaçlar vs. Buna da çok üzülüyordum. sonrasında boğaz ameliyatımız oldu ve 1 haftalık iyileşme sürecinin akabinde gene boğaz sıkıntısı yaşadığımız zamanlar oluyor ama oldukça azalan bir durum şeklinde seyrediyor bu hastalığımız da.
Bu arada Tarkan 4 yaşına kadar 2 kez havale geçirdi. Allah'a şükür ilk havalesinde de ikinci havalesinde de tomografi sonuçları EEG'si herşeyi normal çıktı. Tabi bu arada hastaneler, yatışlar, tahliller, beklemeler uzunca hastaneye gel gitlerimiz oldu bununla birlikte sinirlerimizin bozulduğu da çok oldu. Evet bizim durumumuzun biraz genetik yatkınlıkla bağlantılı olduğunu söylüyor doktorumuz Özlem Hanım büyük bir ihtimalle bende olduğu gibi 6lı veya 7li yaşlarda beyin gelişimi tamamlanınca geçecek olan bir durum ama gel gelelim heran aklında bu durumla yaşamak zor birşey. Şuan sadece tedbir amaçlı bir şurubumuz var hergün sabah akşam kullandığımız. Bunlara şükrediyorum. Evet şükrediyorum ama insan başına geldiğinde bazen böyle düşünemeyebiliyor gerçekten inkar etmiyeceğim.
Fakat tabi bu arada birde göz sıkıntılarımız çıktı gözlük kullanmaya başladı başta bir üzüntüsü oldu bu durumun da hatta ilk duyduğumda dünyanın başıma yıkıldığını zannettim, halbuki küçükken yıllarca gözlük kullanmış biriydim ben şaşılıktan dolayı. Sonra ikinci gün alışmaya başladı gözümüz bu yeni haline şuan gözlüksüz halini hatırlayamıyorum bile daha sevimli geliyor bu hali gözüme ve akabinde göz tembelliği denen şeyle karşılaştık. Aslında çok basit ama bi o kadar da çok zor bir göz hastalığı. Tek çaresi sağlam gözün kapatılması görmesi az olan gözün çalıştırılmaya zorlanması evet kulağa hoş geliyor çünkü ameliyat yok ilaç yok hastene yok ama işte bu işi 3,5 4 yaşındaki bir çocuğa yaptırmak o kadar zor birşey ki çünkü göz az görüyor bulanık gördüğü içinde 4 saat bu işlemi yaptırmak zulüm gibi birşey. Kaldı ki malesef Tarkan bu 4 saate riayet edemediği için 3 ay sonundaki kontrolümüzde bir ilerleme kaydedemediğimizi gördük geçen hafta bir klinikte CAM denen bir aletle yarım saatlik göz egzersizlerine başladık 12 seans sürecek. Doktor görme netliğinin sol gözde %10 larda felan seyrettiğini söyledi umutlu konuşmadı ama bu aletle bu seviyede olup düzelen hastaların olduğunu belirtti aynı zamanda, sadece evdeki yapılan kapama ve aktivitelere çok dikkat ederek kontrollü bir şekilde bu durumun üzerine gitmemiz gerekli sağolsun klinikte hemşire ablamız ilgileneceğini söyledi Tarkan'la umutsuz olmayın dedi ne güzel bir yaklaşım bu bir bilseniz. Seanslara başladık evde de sağ gözünü kapatıp hızlı çizgi filmler yarış oyunları veya boyama yada gözünü çalışmaya zorlayacak aktiviteler yapmaya çalışıyoruz ama işte gel gelelim Tarkan anca bunlara 2 saat dayanabiliyor sonra resmen arızaya bağlıyor sıkıntıdan ve gözünü açıyor. Bu iş hergün böyle tekrarlanıyor ve işte o zamanlarda sizde anne olarak isyanlara başlıyabiliyorsunuz üzülebiliyorsunuz evet bende bu moddaydım bir süredir. Ama işte diyorum ya bazı hikayeleri ve hayatları okudukça bu baştan beri anlattığım başımıza gelenler aslında ne kadar çok şükretmem gerektiğini gösteriyor bana. Aslına bakarsanız az şeyler yaşamamışız bizde bu hastalıklarla ilgili yolda arada kalanları zaten saymadım hepimizin başına gelen şeyler gripti öksürüktü düşmeydi dikişti v.s Allah tekrarlarını daha beterlerini göstermesin şu hayatta. Ama şu bir gerçek belki çoğu kişi bunların hiçbirini dahi yaşamadan çocuğunu büyütebiliyor , işte kimileri de hergün bu saydıklarımı yaşayabiliyor. Tıpkı Aylin anne de okuduğum Özgür gibi. Annesi birşey yazmış bloğuna öyle bir dank etti ki bana herhalde ömür boyu unutamayacağım bir söz. Demiş ki siz hergün deprem yaşarmısınız evet ben hergün kızımın geçirdiği ataklarla bunu yaşıyorum eliniz kırılıyor bacağınız kırıyor hergün biryerleriniz kırıyor bu depremlerle. Bunu okuyup da etkilenmemek mümkün değil. O yüzden kızım diyorum şimdi kendi kendime hayatta şükretmek için milyonlarca neden var şuan evet sıkıntı içindesin göz olayı seni derinden etkiliyor ama azimle üzerine gidersen olmaz diye birşey yok yalnızca biraz daha sabır bütün ihtiyacın olan şey, şükretmen için çok nedenin var çünkü.
Allah kimseyi çocuğuyla imtihan etmesin inşallah.
