Şaşkınlıklar,Kahkahalar,Telaşlar Bazende Sorular Sorular..

Onda bazen kendimde yaşayamadım şeyleri görüyorum. Korkusuz hiç acabaları yok düz yalın. Korkusuzca biryerlerde koşturabiliyor hesap vermiyor kimseye, kafasında düşebilirimleri yok..

Beni hayrete düşürebilecek aklımın ucuna dahi gelmeyen şeyleri yapabiliyor. Bir ev yapıyor mesela legolarıyla kocaman katlı çıktıkça çıkıyor ama evin orta kısmını boş bırakarak araçlarına park yeri yada onun değimiyle "gajaj" yapıyor. Değişik bir stil onunkisi..

Geçen akşam çekirdek aile müzik yarışması yapıyoruz. Babası Tarkan'ı sunuyor:

Evet bayanlar baylar karşınızda büyük yıldız TARKAN ÖLÇEEEEEER.

Tabi alkışlar bizden elinde bir gitar davul koltuğun üzerinde selamlıyor herkesi başlıyor bir gitar bir davul uyduruktan şarkılar söylemeye ama harika hepsi. Sıra bize geliyor Tarkan'ın anonsunaysa gülüyoruz hepbirlikte:

"Efet çimdi BABA ELÇEEEEER" bendeyse durum "ANNE ELÇEEER"oluveriyor.

Kuralları var. Eşofmanla dışarı çıkmıyor. Oynarken arabalarını müthiş bir düzenle sıralıyor ve kimseye dokundurtmuyor. Kendi seçtiği kıyafeti giymek istiyor her ne kadar bazen bu soğukta şort giymeyi istese de kendi seçsin istiyor. Durumu pantolon altına giydirmekle çözümleyebiliyoruz ancak o denli kararlı oluyor yani..

Ona ufak görevler veriyorum bazen o kadar seviniyor ve o kadar severek yapıyorki. Mesela sofrayı kurarken kaşıkları veriyorum veya ekmek sepetini tutuşturuyorum eline yada biryeri düzeltirken yastıklarıda sen yerleştir diyorum hiç itiraz etmeden yüzüme tıpkı bu gülümsemeyle bakıp "Tamam" deviveriyor. İş bitti diyor sonra sonra onu o kadar çok öpüyorum ki çocuk bazen sıkılıyor bu öpmelerimden dayanamıyorum ama napıyım.

Son zamanlarda kaybolan neyi sorsam İKEADA.

Oğlum araban nerde "II bak yok ditti"

Nereye gitti. Ikeada..

Oğlum çorapların nerde " yok ditti" nereye İkeada

Ekmeği naptın Tarkan masanın üstündeydi

İkeada ditti...

Peki oğlum bu İkeada ne var.

"Oyundak"Çocuk anası yüzünden gide gele gide gele yollarını dahi ezberlediği hatta babasına giderken komutlar verdiği " Babaaa töprü dön düz dit gibi" bu İkeada herşeyin olduğunu zannediyor napsın. Bende öyleyimde o yüzden herşey orda zannediyorum. Ama yanılmıyorum..:)

Şu aralar harıl harıl yaklaşan 3. doğum gününü, menüsünü, süsünü püsünü düşünmekle ve cumartesi öğlene kadar çalışan ben denizin akşamına nasıl herşeyi yetiştirebilirin telaşını düşünmekle geçiyor günlerim. Bakalım bu sene evde yapmayı planladığımız doğum gününü nasıl kotaracağım.

Dün akşam zevkliydi eğlenceliydi, herbiri 1,2,3 yaşları arasında değişen bol çocuklu, ve bi okadar annenin çocukların peşinde gezindiği bir doğum günündeydik.

Çocuk bol olunca patırtı, çekememezlik, oda dolusu oyuncağın genede paylaşılamaması, bir sürü balon yerlerde olduğu halde herbir çocuğun diğerinin balonunda gözünün olduğu, süslerin çıkartılıp havalara fırlatıldığı harala gürele bişey oldu ama..

Her ne kadar biraz beni yorsan da hatta oyuncaklar arasındaki birkaç arabaya gece boyu ambargo koysan da ve aksine bütün çocuklar da o arabalara göz diksede ve onlara vermediğin için beni biraz üzüp endişelendirsen de..

Bazen küçük olduğunu unuttuğumu düşündüm dönüş yolunda. Evet daha o 3 bile olmadı. Ondan çok mu adam tavırları takınmasını bekliyorum hiç hakkı yokmuydu böyle çocukça şeylere belki yaramazlığa yada belki benmi kendimce çok abarttım birtek o değildiki oysa oyuncakları paylaşmayan bütün hepsi öyleydi aslında. Ben dahamı oturgan bir çocuk hayal ediyorum acaba oysa bir yandan da pısırık olmasın hareketli olsun diyorum içinden.

Yada tam tersini mi düşünmeliyim gerçekten büyüdükçe bu peydah olan paylaşamama olgusu dahamı kötüye gider yada dahamı iyiye gider inanın bilmiyorum.