10 Haziran 2009 Çarşamba

Yalnızlığım



Bugün yalnızım kendimle. Kah uzaktan bakıyorum herşeye kah uzaklara bakıyorum -.


Ruh halim karışık, bazen duruyorum ara sıra koşmaktan yoruluyorum.

Kimseyi anlayamıyorum ve de anlaşılamıyorum.

Eş, dost, ana baba uzak geliyorlar


Bazen herşey üst üste gelir ya herkes olur olmaz sırt çevirir sana


Bakakalırsın nedenlerine, ne komik bahaneler dersin


Öyle işte iki gündür herşey


Birkaç sene önce çok üzülürdüm bu durumlara artık takmıyor gibiyim


Düşünsene en yakiiiinim dediğin küçük kart arkalarındaki yazılarda kalıyor öylesine,


Bende garibim bazen herşeyi sırtıma yüklenmeye çalışıyorum sonra da ağır geliyorlar öflenip püfleniyorum.

Alıp başımı gitsem bu didiklenmem bitermi????


Kocaman bir sanmıyorum vuruyor aynadan suratıma


Az biraz öğrendim boşvermeleri de tamamen yapabilsem


En acısı da bazen yanındaki adam 5 dk önce vazgeçilmezinken 5 dk sonra buda kim dediğin olabiliyor.


Birtek şu bakışlar beni anlıyor biliyormusunuz? Oysaki o daha küçücük nasıl beni anlıyor çözebilmiş değilim................................





4 yorum:

ELİF dedi ki...

işte bence ortak bir durum(kimseler dile getirmesede). Çocuktan sonra insan çok yalnız kalıyor, herkesin dediği gibi çocuk meşgale olmuyor,hep birilerini istiyorsun yanında.Ama hep yanımda olur diye belbağladıkların kendi aleminde...

havvanur dedi ki...

üzülme doğruların kaderidir yalnızlık..

Primarima dedi ki...

Zaman zaman hepimizin yaşadıklarını yaşıyorsun yok birbirimizden farkımız kiminin derdi yeşil kiminin sarı kimi kırmızı farklı olan renklerimiz işte...o bakışlara dünyalar değer ayrıca:)

Adsız dedi ki...

aynen öyle :(