Sadece Ben mi Böyleyim Diyodum Taki Prima Bana Not Bırakana Kadar

Neden mi bahsediyorum. Şundan ki bana bişeyler oldu sanıyordum. Çünkü doğum yaptığım andan beri beni bir çocuk ve hastalık korkusudur aldı gidiyordu.

Ne???

Ne olmuş??????

Kimin çocuğuna ne olmuş????

Hastamı??????

İşte şöylemi??? Böyle mi???

Tarkan Nasıl????( Özellikle işte olunca günde defalarca evdekileri arayıp bu soruyu soruyorum)

Ateşi varmı????

Öksürüyormu??? Aksırıyormu???


Öyleki artık Tarkan ikikere üstüste hapşırsa veya aksırsa alıyor beni bir telaş. Çocuğa, yavrum noldu niye hapşırıyorsun üşüttünmü diye sorular sorup resmen saatlerce oturup acaba niye haşırdıki veya niye öksürdüki, tükrüğümü kaçtı genzine burnundamı bişey var hastamı oldu, acaba neden???acaba neden??? deyip deyip duruyorum. Çocuğun burnunu eviriyorum çeviriyorum serum fizyolojik sıkıyorum.Sonunda küçücük bir sümük çıkıyor tabi sorun anlaşılıyor ama ben o çıkana kadar Allah'ım kendimi yiyip bitiriyorum.

Bu çocuklardaki hastalık olayı bende fobi olmaya başladı ya dün bir haftadır halledilemeyen, benim artık resmen sinirden teltel saşlarımın neredeyse dikeldiği, hergün aramama rağmen bi türlü düzenlenemeyen ve bu yüzden işlerimizin aksadığı bir olay yüzünden artık bardağın son damlasıda taşmak üzereyken aradığım ve artık sizinle çalışmak istemiyoruz diyeceğim Müşteri Temsilcisiyle aramızda konuştuğumuz diyolog şöyleydi:

Ben : Alo Serkan bey ben Sibel nasılsınız???

M.T: Hiç iyi değilim Sibel Hanım???

Ben: Noldu hayırdır bizim işi halletmeye çalışıp halledemiyorum moralim bozuk demeyin sakın bir haftadır aynı şeyi söylüyorsunuzda..(Ama napıyım çok sinirlenmişim)

M.T: Yok bizim ufaklık havale geçirdide hastaneden dönüyoruz.( Bende bir şok daha Allah'ım nedir havale mevzusu hergün karşıma çıkıyor. Benim bütün yelkenler suya iniyor tabi işi mişi bırakıyorum)

Ben: (Bir telaşla ve panikle) Nasıl peki??? İyimi?? Doktor Ne Dedi??? Naptınız???

gibi binumum bütün sorulabilecek soruları sorup geçmiş olsun benim yerime öpün ufaklığı deyip bitik ve üzgün telefonu kapıyorum.

Benden cevap bekleyenlere de ya çocuğu hastaymış halledecek birkaç gün içinde deyip gene onunla çalışmaya devam edilmesini söyleyip olayı kapatıyorum.

Yani bu aralar ve eminimki bundan sonra hep bu hastalık lafı bende takıntı olmaya devam edecek ve aklım çıkarcasına hep beni düşündürecek. Ben yavaş yavaş bu durumun anormal olduğunu düşünmeye başlamışken aslında çoğumuzun aynı korkular içinde olduğumuzun bu hastalık olgusunun bizi ne denli üzüp etkilediğini Primanın bana bıraktığı bir notla anlamış oldum.
Galiba anne olmanın bir getirişi de bu telaşlarımız ve korkularımız olsa gerek.
Hani anneler babalar hep der ya çocuğun olursa beni anlarsın diye evet galiba annemin neden sürekli bizi kontrol ettiğini, koşma, terleme, soğuk su içme, terli terli dondurma yeme demesini şimdi daha iyi anlıyorum.